,,,zliczam ziarna piasku na moich stopach.Przelewam muszelką wodę oceanu.Sięgam nieba i upadam wprost na twarz.W ustach czuje krew,jej metaliczny smak i cierpkość jutra w starej skórze,podartej przez czas i błogosławione pomyłki.Nie zgadzam się na nieprawdziwą modlitwę.Odmawiam cudzym myślom.Bo jestem,byłam i będę-i wiem,że istniej Bóg większy niż jakiekolwiek z naszych wyobrażeń.
Teraz jestem pogrążona we śnie-ale on minie i zobaczysz mnie taką,jaką zawsze byłam w ukryciu,pod skórą,w zakamarkach ciepłych aort.Nie zgadzam się na zmianę.Na pokorę,która wynika ze strachu a nie z pragnienia bycia pokorną.Nadchodzi świt.Otwórz wszystkie okna,,,,
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
...dołącz swój komentarz...