,,,zataczam kręgi na niebie,płonę,znikam.W popłochu próbuję zliczać zmierzchy i poranki,sensowne momenty,klarowne oddechy,prawdziwe i te bez fałszywej grzeczności,te czyste niczym mapa prowadząca do skarbu.
Wtedy właśnie wiem jak niewiele znaczę,jak niewiele mam.Jak mało mnie potrzebujesz.Jak niewiele chcę.I jak wiele zarazem.
,,,czytam cudze wiersze,płaczę niczym spóźniony kochanek,nie z tej opowieści.Nie z tego wieku.Moja klawiatura odmawia posłuszeństwa.Uczę się od niej.Wiem,że nie jestem tym kim byłam.Mój Caps Lock ciągle wierzy w sens.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
...dołącz swój komentarz...