krzyk

,,,nienazwane.Krzyk zastyga tworząc mroczna zawiesinę bólu nie do zniesienia i ponad głowa pozostawia różowy krążek.Musisz zamknąć oczy aby go zobaczyć.Tak jak ci co byli przed tobą,tutaj,w tym samym bólu.Nikt cie nie widzi,nie istniejesz dopóki nie zaczniesz cuchnąć.Jak żałosna manifestacja cierpienia,którego nikt nie ma odwagi zauważyć.To świat różowych sukienek,butów z idiotycznie wyciągniętymi czubami i fluidu bez którego nie wolno opuścić domu.To świat tabletek na wszystko i przeciw wszystkiemu-tylko samotność jakaś taka...jak zawsze nie do ogarnienia.Na nią nie można znaleźć leku poza drugim człowiekiem ale o to przecież najtrudniej.

Łatwiej polecieć w kosmos.
I żyć tak jakby było się trupem,,,,,